SZPACZKI W KASPARUSIE
W dniach 24-27.06.2018r. w Kasparusie odbył się obóz wspólnoty Szpaczki Ruchu Wiara i Światło. Jak co roku spędziliśmy wspólnie kilka radosnych dni, będących czasem wypełnionym odpoczynkiem, zabawą, formacją, modlitwą. Odbyliśmy wycieczkę do Gniewu, gdzie zwiedziliśmy zamek. Odwiedziliśmy także Sanktuarium w Piasecznie, gdzie mięliśmy wspólną Drogę Krzyżową.
Serdecznie dziękujemy wszystkim naszym dobrodziejom, którzy przyczynili się do organizacji obozu, w tym: pp. Marioli i Robertowi Ciesielskim, pp. Dorocie i Waldemarowi Ciesielskim, pp. Marii i Piotrowi Szachta, p. Hannie Kozłowskiej, p. Wiolecie Kuklińskiej, Firmie Iglotex, naszym kierowcom, w tym ks. Krzysztofowi i p. Agnieszce Reszka.
Szpaczek
Po raz kolejny w naszej parafii odbył się Marsz dla życia i rodziny podczas którego nie zabrakło obecności ks. Tomasza Kancelarczyka Prezesa Fundacji Małych Stópek w Szczecinie.
Wszyscy udaliśmy się z transparentami na ulice miasta by pokazać innym, że nie pozwalamy aby wśród nas szerzyła się fala zabójstw dzieci nienarodzonych.
Aborcja to wielka zbrodnia oraz jak to ujął Papież Franciszek ,,obraz nazizmu''. Bóg daje życie i je zabiera. Matka zgadzająca się na aborcję oraz inni pomagający jej w tym czynie popełniają ogromny grzech.
Życie jest świętością, której należy bronić a nie zamykać w zalążku, nieważne czy dziecko poczęło się w wyniku złego czynu czy inaczej, każde życie jest święte jest wielkim darem od Stwórcy.
Naszym zadaniem jest się modlić aby zakończył się ten haniebny proces, nie pozwólmy aby niewinne dzieciątka pozbawiane były życia, stańmy z uniesionym czołem z Bogiem w sercu i zatrzymajmy to zło. Dziecko nienarodzone to nie kurz, który należy wyczyścić odkurzaczem, to żywa istota wydająca ,, NIEMY KRZYK''.
DAWID KIRAGA
,,PEREGRYNACJA FIGURY MATKI BOŻEJ PIASECKIEJ”
,,PRYMICJE O. PIOTRA LOOSE”
19 i 20 Maja zostaną nam głęboko w pamięci z powodu wielkich wydarzeń, które miały miejsce w naszej parafii.
Pierwszym z nich była Peregrynacja Figury Matki Bożej w znaku figury Piaseckiej. Po figurę do Sanktuarium piaseckiego wybrały się dzieci pierwszokomunijne. W czasie łaski była okazja do czuwań modlitewnych oraz nowenny do Matki Bożej Piaseckiej wraz z czytaniem próśb i podziękowań.
Drugim wydarzeniem była Pierwsza Msza święta O. Piotra Loose, zakonnika Towarzystwa Ducha Świętego wraz z księżmi dekanatu skórzeckiego u stóp Maryji.
Oprawę muzyczną przygotował chór Cantores Omnium Sanctorum, oraz Państwo Ciesielscy.
Bóg daje nam wielkie możliwości , by każdy z nas nie czuł się opuszczony i samotny. Pamiętamy bardzo dobrze słowa Jezusa skierowane do św. Jana ,, oto Matka twoja” . W tym momencie Jezus dał nam swoją Matkę Maryję aby stała się również naszą Matką. Nieraz koleje losu sprawiają, że zostajemy sami nie ma rodziców ale nie możemy zapomnieć, że jednak nie zostajemy pozbawieni Matki bo mamy Matkę Bożą, która tak jak Ojciec Niebieski kocha wszystkie swoje dzieci rozproszone po całej ziemi.
Dawid Kiraga
Mija 25 lat od chwili, gdy przez włożenie rąk
Jego Eminencji Księdza Kardynała Franciszka Macharskiego, Metropolity Krakowskiego,
otrzymałem z Bożej łaskawości
Sakrament Kapłaństwa na stopniu prezbiteratu.
Stało się to 15 maja 1993r. w Katedrze Wawelskiej.
Dziękując Najwyższemu Panu za to, że w swoim Miłosierdziu raczył mnie wybrać na swojego sługę
oraz za wszelkie łaski, jakich z Bożej szczodrobliwości w tym czasie doświadczyłem,
również przez pośrednictwo ludzi, których Pan postawił na mojej drodze,
pragnę serdecznie zaprosić
PT Parafian
na uroczystą Mszę św., którą sprawował będę z tej okazji
w sobotę, 26 maja 2018r. o godz. 14.00.
Po Mszy św. serdecznie zapraszam
na spotkanie przy grillu w ogrodzie za Caritasem.
Ks. Dariusz Ryłko
Proszę również, by miejsce kwiatów zajęły przybory szkolne, które przekażemy
na rzecz Domu Dziecka prowadzonemu przez SS. Miłosierdzia w Kartuzach.
Szpaczki na 40-leciu Wiary i Światła w Kalwarii Zebrzydowskiej
W dniach 4-6 maja parafialna wspólnota Szpaczki wraz z grupą naszych parafian i bydgoską wspólnotą „Piastowskie Pucie” uczestniczyła w pielgrzymce do Kalwarii Zebrzydowskiej, Częstochowy, Wadowic i Krakowa. Odwiedziliśmy m.in.: Sanktuarium pasyjno-maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej, Jasną Górę, Muzea Świętego Jana Pawła II w Wadowicach i Krakowie, Wawel, Opactwo Benedyktynów w Tyńcu, Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach.
Szczególnym wydarzeniem podczas pielgrzymki było uczestnictwo w obchodach 40-lecia Wiary i Światła w Kalwarii Zebrzydowskiej, na którym zgromadziły się niemal wszystkie wspólnoty z czterech części Polski: centralo-wschodniej, zachodniej, południowej i północnej. Wśród zaproszonych gości byli m.in. ks. bp Henryk Ciereszko, kapelan międzynarodowy o. Isaac Martinez, koordynator międzynarodowy Gislain du Chene, ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski wraz z Fundacją Brata Alberta, czy siostrzane wspólnoty L’Arche (Arka). Podczas spotkania uczestniczyliśmy wspólnie w Ceremonii Światła, świętowaniu, oraz pięknej, uroczystej Mszy Świętej, podczas której obecny był obraz Matki Bożej Kalwaryjskiej. Mięliśmy okazję spotkać starych dobrych znajomych z całej, polskiej, wiaro-świetlanej rodziny.
Serdecznie dziękujemy Ks. Dariuszowi Ryłko – Kapelanowi Prowincji Polski Północnej Wiary i Światła, który umożliwił nam ten czas pielgrzymowania, będąc jednocześnie wspaniałym przewodnikiem po swoich ojcowskich stronach. Dziękujemy także wszystkim uczestnikom pielgrzymki za ich radość, entuzjazm i zdyscyplinowanie podczas drogi.
Szpaczek
List kapelana wspólnoty Wiara i Światło z Aleppo w Syrii
Aktualna sytuacja
Co mogę powiedzieć o naszej obecnej sytuacji, to że ciągle się poprawia, nawet jeśli powoli. Prąd, mimo że jest słaby, jest coraz częściej, dzięki czemu polepszyło się nasze życie w domach i praca w warsztatach. Sytuacja z wodą też się poprawia, ostatni raz brakowało wody przez cztery dni, a potem wróciła do kranów ... To już jest cud dla nas, my, którzy jesteśmy przyzwyczajeni do dłuższych okresów bez wody ...
Dzięki waszym darom, miasto Aleppo, zaczyna wracać do życia, nawet jeśli powoli, także w dziedzinie pracy. Jak możecie sobie wyobrazić, w naszych krótkich, ale pewnych postępach nie brakuje zmęczenia. I pomimo wszystkich trudności i wyzwań, jesteśmy w stanie pomóc ludziom stanąć na nogi, mając nadzieję, że Pan da uzdrowienie wszystkim mieszkańcom, uzdrowienie struktur i wielu serc.
Wciąż jest wiele krwawiących ran w sercach. Mówię o wielu osobach żyjących w traumie, w tym kobiety, dzieci i starsze osoby, które nadal cierpią, dniem i nocą, zarówno z powodu urazów ciała spowodowanych przez kule i pociski, jak i wskutek wielu urazów psychicznych, z powodu terroru którego doznawali latami.
Dzięki bezpośredniemu kontaktowi z ludźmi tutaj, w Aleppo, mogę dotykać tych ran moimi dłońmi, kontemplując w nich, jak to uczynił św. Franciszek z Asyżu, rany Ciała Chrystusa rozdarte, spowodowane zarówno gwoździami i włócznią, jak i biczowaniem oraz koroną cierniową. Dostrzegam głębię niezmierną tych ran ludzkości, które pozostawiła wojna. Zauważam, że "uzdrowienie" nie następuje natychmiastowo jak przez naciśnięcie przycisku, ale jest to długi proces; jest to Droga Krzyżowa, z wieloma stacjami, zanim dotrze do ostatniej stacji, czyli Zmartwychwstania.
Niestabilność ekonomiczna
Prawie tydzień temu wartość dolara spadła gwałtownie i niespodziewanie, spowodowała duży niepokój w ludziach; chociaż powinno to być zwiastunem dobra ...
Handlarze doznali gwałtownego ciosu: kupili wiele towarów za pewną cenę, a teraz ich towary w jednej chwili straciły wartość ... ale co nas przeraża najbardziej, że najwyższą cenę tej niestabilności będzie płacić uboga ludność.
Wartość wynagrodzeń urzędników wzrosła, ale ceny towarów pozostały bardzo wysokie...
My, którzy pomagamy, dzięki darom z zagranicy, również ponosimy stratę. Mając obniżoną cenę dolara lub euro, dziś możemy pomóc mniejszej liczbie osób i rodzin, niż pomagaliśmy kilka dni temu.
Powtarzam: gdyby fakt obniżenia dolara służył biednym, obniżył ceny i nadał większą wartość wynagrodzeniom pracowników, bylibyśmy bardzo szczęśliwi ... osiągnęlibyśmy nasz "najwyższy cel", aby uczynić życie łatwiejsze i mniej kosztowne dla ludzi ...
Problem, że ten znak wraz z innymi znakami, wskazuje na brak stabilności gospodarczej, który coraz bardziej odbija się na życiu najbiedniejszych, i sprawia, że potrzebujemy więcej pieniędzy, aby nadal robić to, co robiliśmy dotychczas, kontynuuować projekty ...
Dwie otwarte rany
Oprócz miasta wciąż niszczonego przez struktury i sparaliżowanego z ekonomicznego punktu widzenia, w naszym społeczeństwie jest wiele ran spowodowanych grzechem człowieka, przejawiający się w całej jego brutalności w tej wojnie.
1. Ukryty, ale aktywny fundamentalizm religijny
Pierwszym z nich jest fundamentalizm; fundamentalizm, który był zawsze obecny w głębi wielu serc przed wojną tutaj w Syrii. Fundamentalizm, który ukrywał tyle odrzucenia, tyle pogardy, a nawet tak wiele nienawiści, w stosunku do "odmiennego" mówiący o wielkim pragnieniu potwierdzenia swojej idei kosztem idei innych; fundamentalizm podsycany przez ignorancję z jednej strony, ale także przez brak miłości i szacunku wobec innych odmiennych. Niestety ta postawa fundamentalizmu znacznie wzrosła. W rzeczywistości wojna sprawiła, że podział w naszym społeczeństwie stał się bardziej formalny i głębszy. Pomimo tego, że fundamentalizm został pokonany z wojskowego punktu widzenia, widzimy, co jest skuteczny i aktywny w naszym społeczeństwie.
W Aleppo, po zakończeniu bombardowań, czujemy, że ten fundamentalizm kryje się w sercach ... nie objawia się w postaci wystrzeliwanych pocisków lub w innych jawnie gwałtownych formach, ale pozostaje aktywny w ukrytej formie poprzez struktury i instytucje nawet rządowe ... widzimy znaki, zwłaszcza wobec mniejszości, do których zaliczamy się my chrześcijanie. Mniejszość chrześcijańska, która nigdy nie chciała się zamknąć, nigdy nie uzbroiła się by walczyć z innymi, ale zawsze chciała być mostem pojednania w środku społeczeństwa ...
Otrzymanie pozwolenia na coś banalnego potrzebuje bardzo długiego czasu ... nie mówiąc o wielu przypadkach dotykających życia różnych ludzi, które są znakami obecności fundamentalizmu ...
Jezus zawsze nas uczy i zachęca, byśmy jako chrześcijanie wychodzili, nie bali się odmienności innych. Lęki, które mają swoje logiczne uzasadnienia i tak często są uzasadnione. Jezus uczy nas wyciągnąć z odwagą rękę gościnną, gotową do przebaczenia i pojednania, owoc „Caritatis in veritate”, w kierunku innego sąsiada który, otoczony ciemnością fundamentalizmu, nie potrafi nam spojrzeć prosto w oczy.
My jednak nie poddajemy się i nadal dajemy świadectwo innym o pięknie Chrystusa, kochając bliźniego jak siebie samego. Cały Kościół w Aleppo, różne Obrządki, dają świadectwo poprzez liczne stowarzyszenia i instytucje charytatywne, które pomagają naszym muzułmańskim braciom tak samo jak naszym chrześcijańskim dzieciom.
Przypomnę nasz projekt przyjęcia 400 muzułmańskich dzieci z rodzin przesiedlonych z przedmieścia Aleppo do centrum miasta; dzieci w wieku od urodzenia do dwóch lat, które otrzymują co miesiąc mleko i pieluchy, jak i inny projekt pomocy dla 200 muzułmańskich dzieci niepełnosprawnych.
Wspomnę również projekt "otwartych szpitali", upragniony przez Ojca Świętego Franciszka, w trzech chrześcijańskich szpitalach w Damaszku i Aleppo, który już wszedł w życie. W tych szpitalach chorzy Syryjczycy muzułmanie i chrześcijanie są przyjmowani i leczeni za darmo. Jest to projekt na trzy lata ...
Są to przykłady jak bardzo nosimy w sercu, jako Kościół, pragnienie "obmycia stóp” człowieka cierpiącego, oraz jak bardzo staramy się kochać, służąc wszystkim, którzy cierpią w Aleppo, ale także w całej Syrii.
Jest to nasza odpowiedź na fundamentalizm; nasza broń światła, miłości przeciwko wszelkiej broni ciemności. Te uczynki miłosierdzia są znakiem naszego przebaczenia i naszego pragnienia pojednania; jest to dialog składający się z gestów, a nie słów tyle razy wypowiadanych ...
Wiemy jednak, że pomimo naszych wysiłków, uzdrowienie tego fundamentalizmu jest możliwe jedynie mocą Ducha Świętego, ducha Jezusa, który ma moc oświecić serca. O to uzdrowienie modlimy się i konkretnie pracujemy w Aleppo.
2. Zwiększona i ogólna korupcja
Inną chorobą, która istniała w naszym społeczeństwie przed wojną i która została wzmocniona w trakcie i później, jest choroba korupcji. Ta plaga, a raczej moralna choroba w społeczeństwie, została wzmocniona, ponieważ znalazła środowisko sprzyjające, pożywkę którą jest zmieszanie, bałagan... W dzisiejszym społeczeństwie Aleppo, w okresie powojennym jesteśmy świadkami zepsucia, które stwierdzamy z goryczą w sercu. Wyzysk ubogich, wdów i sierot jest bardzo widoczny. Ten kto stoi za tym, z pewnością ma chorobliwą mentalność, pełną samolubstwa i chciwości, która faworyzuje własne dobro osobiste lub grupowe nad wspólne dobro wszystkich obywateli. Fakt, że płace są bardzo niskie, a ceny są wysokie, sprzyja tej chorobie, zmuszając wielu do wyboru takiej drogi. Życie w uczciwości staje się bohaterską cnotą, dokonaną wieloma ofiarami.
Jest to oczywiście walka, pomiędzy dobrem a złem, która zawsze istniała i będzie istnieć. Dlatego my chrześcijanie, "dzieci światłości", czujemy się odpowiedzialni za walkę o wspólne dobro ludu. Staramy się naszą uczciwością zwyciężać "zło dobrem". Zacznając od naszego dobrego przykładu życia w uczciwości w wielkich rzeczach jak i małych, potępiania głośno grzechu, ale nie grzesznika, zapraszając wszystkich członków naszego społeczeństwa, szczególnie odpowiedzialnych za nie, do zrobienia kilka kroków w kierunku uzdrowienia.
Dlatego pomoc jest bardzo ważna. Pomaga ona osobie, a więc i rodzinie, nie być zmuszonym do wyboru zła, aby wyżywić swoje dzieci. Nasza rola była bardzo ważna w ostatnich latach i jest do dzisiaj, podczas gdy społeczeństwo jest nadal niestabilne i zranione. Mamy nadzieję, że będziemy mogli kontynuować tę drogę, zawsze zachęcając naszych chrześcijan, aby żyli zgodnie ze swoim powołaniem i byli świadkami piękna Chrystusa, aby wszyscy żyli jak ludzie daleko od wszelkiego zepsucia i pełni uczciwości. Nadal zachęcamy wszystkich obywateli do udziału w tej walce, tej bitwie, między dobrem a złem, aby wyeliminować korupcję z naszego społeczeństwa.
Wiele zrobiliśmy, ale ludzie nadal są uzależnieni od pomocy
Chcę przedstawić historię rodziny, aby powiedzieć, jak ważne było to, co zostało zrobione, ale także o potrzebie dalszej pomocy. Opowiem historię dwóch młodych ludzi, chłopca i dziewczyny. Podczas wojny dziewczyna widziała matkę na balkonie rozerwaną na kawałki przez pocisk. To ją bardzo zszokowało, ale także jej brata, wypełniając ich życie ogromnym smutkiem i goryczą. Do tej pory oboje nadal noszą w sercu tak wiele głębokich ran doświadczania bólu, strachu i goryczy. Po tym nieszczęściu dziewczyna nie jest zdolna by wrócić do domu więc wynajęli inne mieszkanie.
Przez długi czas otrzymywali od nas co miesięczną paczkę żywnościową i są objęci pomocą zdrowotną. Pomogliśmy im częściowo opłacić czynsz za mieszkanie. Chłopakowi pomogliśmy również zapłacić pierwszy czynsz na jeden rok za sklep, a także w zakupie wszystkich potrzebnych narzędzi.
Wczoraj odwiedzając mnie powiedzieli jak cenne jest dla nich to wsparcie Kościoła nie tylko materialne ale i duchowe.
Podziękowali mi, ale też "dziękowali Kościołowi", bo czuli że jest dla nich prawdziwą matką; "Bez tego wsparcia nie mogli by się podnieść niosąc codzienny krzyż". Czuli w sposób szczególny opiekę i troskę Kościoła, który nie pozostawił ich samych, ale towarzyszył im osobiście.
Powiedzieli mi, że "Kościół jest ich życiem; jest dla nich źródłem życia ... dzięki Niemu ich życie zostało całkowicie zmienione. Bez tego wsparcia nie mogliby dalej żyć; byliby pogrzebani żywcem ... "
Ale nie kryli tak wielkiego zakłopotania i potrzeby, w jakiej się znajdują; przyszli od swojego "ojca", oni którzy są sierotami, aby otworzyć swoje serca, wypowiedzieć głośno swoje myśli by rozeznać kierunek dla ich życia.
Pomimo całej tej ofiarowanej im pomocy, odczuwają brak stabilności i bezpieczeństwa swojego państwa. Chłopiec mówi: jest praca, ale bardzo słaba i minimalny dochód. Pomimo tego, że pracuje od rana do nocy, dochód jest niewystarczający, by opłacić czynsz za sklep, prąd i wodę. Za każdym razem, gdy pozna jakiegoś klienta, dowiaduje się po pewnym czasie, że ten opuścił kraj. To sprawia, że sytuacja jest krytyczna. Mówi mi, że żyją bardzo skromnie; kupują jedynie to co jest niezbędne do życia ale nawet w ten sposób dochód im nie wystarcza.
Co więcej, dla niej, jak i dla niego, przyszłość jest bardzo mroczna. Ta młoda, piękna i wykształcona kobieta nie marzy nawet o założeniu rodziny w społeczeństwie, w którym nie ma młodych mężczyzn. Nawet dla młodego mężczyzny, mimo że jest jedynak, a zatem nie zobowiązany do służby wojskowej, z jednej strony musi troszczyć sie o swoją siostrę i z drugiej, z racji niepewnej sytuacji ekonomicznej, nie może myśleć o ślubie.
Nawet jeśli zdecydują się sprzedać ich mieszkanie znajdujący się na przedmieściu miasta, nie wystarczy im na zakup innego mieszkania, ponieważ jego cena jest minimalna.
Jest to jeden z wielu przykładów, które chciałem dzisiaj przedstawić w tym liście z życzeniami świątecznymi, wspominając was wszystkich z wielką wdzięcznością w moim sercu. Nie zrobilibyśmy nic z tego co zrobiliśmy, bez waszego współczucia i waszej hojności ... Dzięki wam, w ciągu ostatnich lat udało nam się uratować tak wiele istnień ludzkich. Ale wyzwania pozostają, inne od dotychczasowych, ale istnieją. Modlitwą i pomocą pomożemy pokonać wszystkie próby i ocalić nie tylko małą trzódkę, którą Pan nam powierzył w Aleppo, ale całe miasto i cały kraj.
"Odbuduj mój dom"
Powtórzmy w naszych sercach słowa Jezusa ukrzyżowanego, skierowanego do św. Franciszka na początku jego drogi z Nim: "Napraw mój dom, który widzisz w ruinie". To zdanie jest tytułem naszej misji wczoraj, dziś i jutro. Z całej siły staramy się nadal angażować się w tę "odbudowę" na wszystkich poziomach, zwłaszcza w odbudowie człowieka i rodziny, ponieważ On, chcąc żyć, mając do dyspozycji całe Niebo, nie był usatysfakcjonowany ... ale pragnął i wciąż pragnie mieszkać w domu przygotowanym dla niego, w domu swego przyjaciela, Betanii, którym jest sercem człowieka ... ponieważ On, chcąc żyć, mając do dyspozycji całe Niebo, nie był usatysfakcjonowany ... ale chce żyć w prostej rodzinie z Nazaretu, rodzinie pełnej czułości i pokoju, która umieściła go w centrum swego życia; i to jest Jego pragnienie, by zamieszkać w każdej z naszej rodzin.
Wiele cudów Pana w Aleppo
To, co zrobiliśmy w tych latach podczas wojny, zarówno w służbie duchowej jak i pomocy humanitarnej na wszystkich poziomach pierwszej pomocy i odbudowy, jest naprawdę bardzo duże.To, co możemy zrobić jako bracia franciszkanie, szczególnie w Aleppo, jest cudem, ponieważ jest to dzieło Pana; podczas gdy my jesteśmy tylko "głosem", a raczej znakiem Jego obecności. Jesteśmy przekonani, że nie ma wielu zbawicieli, ale jest tylko Jeden: który pragnął, przez miłość, uniżyć się, aby przyjąć naszą ludzką naturę, przeznaczoną na śmierć. Tylko jeden Odkupiciel, który ogłasza radość dla człowieka, ponieważ ofiaruje mu drogę powrotu do Domu Ojca, dotychczas niemożliwą ... W rzeczywistości jest tylko Jeden, który jest naszą nadzieją ...
Podziękowania i najserdeczniejsze życzenia
Pragnę podziękować każdemu z was, Drodzy Przyjaciele, ponieważ wy także, z nieprzymuszonej woli i miłości, chcieliście wcielić się w naszą rzeczywistość pełną ciemności ... gdzie panowały zimno, nagość, głód i pragnienie, wyszliście na poszukiwanie waszego "brat", który żyje "na obrzeżach świata". To, co was przynagla to dobroczynność, miłość bezinteresowna lub lepiej "czysta". Dlatego jestem pewien, że przeżywacie święta… w bardzo głęboki sposób, ponieważ uchwyciliście piękno wcielenia Chrystusa w bardzo praktyczny i rzeczywisty sposób, szukając waszych braci, którzy są w potrzebie.
Niech Pan napełni was wszystkimi niebiańskimi darami, błogosławiąc was i wasze rodziny...
fr. Ibrahim Alsabagh ofm
Parafia rzymsko-katolicka pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu w Aleppo –Syria
HARMONOGRAM
DEKANALNEGO KURSU PRZEDMAŁŻEŃSKIEGO 2018
|
Data |
Godzina |
Temat |
Prowadzący |
|
8 kwietnia |
15:45-16:15 |
Dlaczego ślub kościelny? Jak godnie świętować wesele? |
Ks. Karol Gierszewski |
|
16:15-16:45 |
Rodzina w Starym i Nowym Testamencie |
Ks. Piotr Kowalski |
|
|
16:45-17:15 |
Co znaczy być ojcem, matką? |
Ks. Karol Gierszewski |
|
|
17:15-17:45 |
Współczesne zagrożenia rodziny |
Ks. Krzysztof Dalecki |
|
|
15 kwietnia |
15:45-16:15 |
Przeszkody do ważnego zawarcia małżeństwa |
Ks. Łukasz Synoradzki |
|
16:15-16:45 |
Wierność małżeńska |
Ks. Krzysztof Koch |
|
|
16:45-17:15 |
Radość małżeńskiej codzienności |
Ks. Jan Kulas |
|
|
17:15-17:45 |
Rodzina w służbie życiu |
Ks. Mariusz Stoltmann |
|
|
22 kwietnia |
15:45-16:15 |
Szkodliwość antykoncepcji |
p. Teresa Gronowska |
|
16:15-16:45 |
Narzeczeństwo i zaręczyny |
Ks. Zdzisław Ossowski |
|
|
16:45-17:15 |
Dramat aborcji |
Ks. Zenon Dampc |
|
|
17:15-17:45 |
Psychologia rozwoju człowieka |
Ks. Ireneusz Nowak |
|
|
29 kwietnia |
15:45-16:15 |
Typy charakteru a dobór małżonka |
Ks. Dariusz Ryłko |
|
16:15-16:45 |
Rodzina jako Kościół Domowy |
Ks. Dariusz Ryłko |
|
|
16:45-17:15 |
Rodzina fundamentem społeczeństwa |
Ks. Krzysztof Dalecki |
|
|
17:15-17:45 |
Konflikt w rodzinie. Jak go rozwiązać? |
Ks. Jarosław Skwierawski |
|
|
6 maja |
15:45-16:15 |
Zgoda i forma zawarcia małżeństwa |
Ks. Łukasz Synoradzki |
|
16:15-16:45 |
p. Teresa Gronowska |
||
|
16:45-17:15 |
Kultura pożycia małżeńskiego |
Ks. Mariusz Stoltmann |
|
|
17:15-17:45 |
Obrzęd zawarcia małżeństwa |
Ks. Krzysztof Koch |
KONTAKT:
Ks. Karol Gierszewski
( 604145958
Droga Krzyżowa ulicami miasta Skórcza
W Wielką Środę wyszliśmy na ulice naszego miasta, aby kontemplować Drogę Krzyżową naszego Pana Jezusa Chrystusa na Kalwarię. Mieliśmy możliwość współuczestniczyć w tej drodze, gdy po nocy cierpienia, naigrywania się z Niego, pogardzania Nim, niewypowiedzianego bólu biczowania prowadzony był na miejsce egzekucji. Jezusowa Droga Krzyżowa była tym bardziej ciężka, że był na niej samotny, opuszczony. Sam też musiał dźwigać belkę, na której miał zawisnąć. Gdzie byli Jego uczniowie, którzy nie tak dawno zapewniali, że są gotowi iść z Nim na śmierć?
W rozmyślaniu nad niewyobrażalnym cierpieniem Jezusa w drodze na Kalwarię pomagało nam świadectwo życia świętego Stanisława Kostki. Mogliśmy przypomnieć sobie, że Jezus nadał głęboki sens cierpieniu. Mógł nas odkupić na wiele innych sposobów, ale wybrał właśnie taki, ponieważ „ Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13). Jezus nie poprzestał na niewielkim cierpieniu, ale wycierpiał do końca, bo taka była cena naszego okupu, bo chciał, abyśmy poznali wielkość Jego Miłości i nikczemność naszego nieposłuszeństwa.
Święty Stanisław odkrył, że cierpienie, ból i wszystko, co się nam w życiu sprzeciwia przestają być czymś negatywnym w chwili, gdy zobaczymy w tym Jezusa wychodzącego do nas z Miłością. Bywa, że nasz życiowy krzyż zjawia się nagle, a to może właśnie Chrystus nas szuka. Rozważania czytane przez różne wspólnoty parafialne (dzieci, młodzież, rodziny, służbę zdrowia, nauczycieli, strażaków, służbę liturgiczną, Caritas, chór parafialny, samorządowców, nadzwyczajnych szafarzy i naszych kapłanów) stanowiły dla nas dobrą okazję, aby odpowiedzieć sobie na pytania, jak znosimy trudności, cierpienia i czy zbliżają nas one do Jezusa? Czy wykorzystujemy je jako zadośćuczynienie za nasze winy? Czy jesteśmy wielkoduszni w poświęcaniu się, służeniu innym?
Prosiliśmy świętego Stanisława, aby pomagał nam zrozumieć, że tylko bliska więź z Jezusem i pełna znajomość Jezusowego życia, również tego etapu związanego z Krzyżem, nadają sens naszemu człowieczeństwu.
Grażyna Kościelna
REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE
W czwartą Niedzielę Wielkiego Postu rozpoczęliśmy tradycyjne Rekolekcje. W tym roku poprowadził je Ks. Piotr Brzeski Rektor WSD we Lwowie. Ksiądz rekolekcjonista wprowadził nas w głębokie zamyślenia dotyczące zrobienia sobie rachunku sumienia, który jest nieodzowną częścią życia nas wierzących. Ks. Piotr opowiedział podczas konferencji wiele historii z życia wziętych będących prawdziwym przykładem robienia sobie rachunku sumienia pod wpływem różnych wydarzeń w życiu wielu znanych świętych i innych ludzi. Wewnętrzne przemyślenia i przyznanie się do winy przynosi nam uwolnienie i pozwala iść dalej dążąc do spotkania z Bogiem, które może nastąpić w każdej chwili.
Wielki Post to czas wyjątkowy zagłębiamy się w Mękę Chrystusa i Jego Śmierć na krzyżu które nam zwykłym ludziom przyniosło Zbawienie. Chrystus oddał za nas życie ponieważ nas kocha tak wielką miłością , że wypełnił słowa wypowiedziane wcześniej przez proroków. Tak i my bądźmy wierni Chrystusowi i bądźmy gotowi iść za nim drogą miłości a nie nienawiści.
DAWID KIRAGA
„Pan Bóg Ciebie kocha i Ciebie potrzebuje” - rekolekcje wielkopostne w parafii Skórcz
Już po raz drugi, w czasie tegorocznego Wielkiego Postu przeżywaliśmy swoje rekolekcje. Tym razem głosicielem nauk był ks. Piotr Brzeski, rektor Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Lwowskiej we Lwowie – Brzuchowicach. Przez liczne przykłady odwołujące się do kapłańskiego życia uczyliśmy się jak wypełniać obowiązki rodzica, dziecka czy pracownika. We wszystkich przykładach wspólnym mianownikiem była miłość. Ta, którą Pan Bóg nas obdarza i ta, z którą powinniśmy wykonywać swoje codzienne obowiązki.
W imieniu parafian dziękuję księdzu Piotrowi za wygłoszone Słowo Boże i życzę dużo Bożego błogosławieństwa, zdrowia i radości z codziennej pracy duszpasterskiej. Czytelnikom życzę, aby każdego dnia pamiętali o słowach naszego tegorocznego rekolekcjonisty : „Pan Bóg Ciebie kocha i Ciebie potrzebuje”.
Czytelniczka
WYWIAD Z KSIĘDZEM PRAŁATEM PIOTREM BRZESKIM REKTOREM
Wyższego Seminarium Duchownego we LWOWIE
Jakie okoliczności towarzyszyły Księdza powołaniu kapłańskiemu?
Od wczesnego dzieciństwa nosiłem w sobie pragnienie zostania kapłanem. W naszym domu była codzienna modlitwa o to, aby z siódemki rodzeństwa wyszło chociaż jedno powołanie. Moich trzech braci było ministrantami, gdy ja zwróciłem się do proboszcza z prośbą, aby i mnie przyjął do służby ministranckiej. Od tego czasu mogę powiedzieć, że byłem przygotowywany do kapłaństwa. Ten proboszcz, Bogumił Rumiński, był nie tylko mądrym przewodnikiem na mojej drodze powołania, ale i kierownikiem duchowym. Patrzyłem na swoje przyszłe kapłaństwo przez pryzmat jego pięknego kapłaństwa. Za czasów jego probostwa wyszło z parafii Hopowo 5 kapłanów i 3 siostry zakonne.
Aktualnie posługuje Ksiądz prałat w Archidiecezji Lwowskiej jako rektor Seminarium Duchownego. Jak to się stało, że znalazł się Ksiądz na wschodzie?
Być rektorem było dla mnie zaskoczeniem. Pierwsza myśl, by misjonować na wschodzie zrodziła się we mnie na trzecim roku seminarium. Powiedziałem o tym mojemu ojcu duchownemu. Ten przytoczył mi słowa Jana Pawła II, który zachęcał, aby seminarzyści uczyli się języka rosyjskiego, bo prędzej, czy później ten kraj się otworzy na Chrystusa. Ta rozmowa utwierdziła mnie, że moje pragnienie jest słuszne. Sam zacząłem uczyć się języka i zgłębiać historię. W trzecim roku mojego kapłaństwa miałem kontakt z księdzem posługującym na Białorusi, który zaprosił mnie na trzy dni do swojej parafii. Mogłem z bliska poznać tamtejsze warunki. Wkrótce przedstawiłem ks. Biskupowi Janowi Szladze moją długo noszoną w sercu prośbę. Dostałem dekret na Białoruś. W tym samym czasie dostałem telefon od znajomych Sióstr Niepokalanek z Ukrainy w parafii Mikulińce, że nie mają proboszcza. Siostra przełożona zwróciła się z tą prośbą do naszego Biskupa Jana, który przychylił się i zmienił dekret na Ukrainę. 12 lipca 1993 roku wyruszyłem, aby wyremontować bardzo zaniedbany, z przeciekającym dachem, ale piękny, barokowy kościół i posługiwać w Mikulińcach jako proboszcz. Po siedmiu latach ks. Biskup ściągnął mnie do Polski. Miałem tu za zadanie utworzyć od podstaw nową parafię Grzybno koło Kartuz. Wybudowałem z parafianami kościół i plebanię. Byłem tam 13 lat. Po śmierci ks. Biskupa Szlagi, obecny Biskup Ryszard Kasyna przychylił się do mojej prośby ponownego wyjazdu na Ukrainę. Wówczas okazało się, że Arcybiskup Mieczysław Mokrzycki potrzebuje kapłana na stanowisko rektora WSD we Lwowie. Zupełnie tego nie planowałem, ale w duchu posłuszeństwa wyraziłem zgodę i tak jestem tam do dzisiaj.
Posługa związana z formowaniem przyszłych kapłanów przynosi radości, ale też problemy. Jak to wygląda tam we Lwowie?
Obserwujemy wiele trudności związanych z powołaniami. Pierwszym problemem jest młody wiek kandydatów do seminarium. Jako siedemnastolatkowie zdają maturę. Trudno tu mówić o dojrzałej decyzji. Poza tym kandydaci na kapłanów muszą posiadać niezwykłą odwagę, odwagę, by żyć w ubóstwie. Także miejscowa kultura ma wpływ na wybór drogi kapłańskiej. Aby planować drogę kapłańską muszą się przestawić na to, że ksiądz katolicki żyje w celibacie, w samotności. Księża prawosławni i greko-katoliccy zakładają rodziny. Między życiem w Polsce, a tym na Ukrainie są znaczne różnice w mentalności. Ludziom brak np. punktualności, zauważa się dużą opieszałość. Bolączką jest i to, że kandydaci przychodzą do seminarium bez żadnej religijnej formacji domowej. Są ochrzczeni, ale nie praktykowali swojej wiary prawosławnej, czy też grekokatolickiej.
Zatem praca z seminarzystami dotyczy poza formacją religijną i duchową również aspektów szerszych, ogólnorozwojowych. Mimo to, radością napełnia nas fakt, że przez te lata formacji obserwujemy kolosalny wzrost w wierze. Przychodzi dzieciak, a na czwartym roku już jest innym człowiekiem. Cechuje go wysoka kultura, wie, z czego rezygnuje i dla Kogo. Cieszy nas również to, że kapłani po naszym seminarium, którzy rozpoczynają posługę w parafiach są wysoko oceniani przez swoich proboszczów. Nasi wychowankowie wprowadzają nowy styl życia w swoich środowiskach. Dotyczy to ich duchowości ale też kultury, ogłady, organizowania na wysokim poziomie np. świąt i różnych uroczystości. Dużym ich walorem jest również to, że dużo czytają, co sprzyja ich większemu rozwojowi. Zauważamy, że świadectwo życia kapłanów katolickich zachęca młodych mężczyzn na Ukrainie do wstąpienia do seminarium.
A jak wygląda sprawa powołań?
W takim razie trochę statystyki. Diecezja Pelplińska liczy 800 tysięcy wiernych, natomiast Lwowska 80 tysięcy. Na pierwszym roku w seminarium w Pelplinie jest 6 kleryków, a we Lwowie 5. Jakie z tego wnioski? Na dzień dzisiejszy w naszym seminarium mamy ich razem 27. Na terenie Archidiecezji Lwowskiej posługuje 201 kapłanów, w tym 50 z Polski. Z diecezji Pelplińskiej jest ich na Ukrainie 4.
Jaki ideał kapłana nosi Ksiądz w sobie?
Dla mnie kapłaństwo to służba dla drugiego człowieka. Z wyboru obrałem drogę pokory. Zawsze mogę być narażony na brak akceptacji. Trzymam się mocno Nauczania Kościoła. Czuję się kapłanem misyjnym, nie stawiam Bogu ograniczeń, zawsze jestem gotowy do drogi. Dzięki modlitwie trwam w zażyłości z Bogiem. Jestem posłuszny wobec Kościoła. Z tego posłuszeństwa zrodziło się wiele błogosławionych owoców.
Słuchając Księdza opowieści o życiu (szerszej, niż ta zamieszczona w TP), zauważam również stałą zgodę na ubóstwo.
Jest to prawda. Pamiętam pierwszy rok mojej posługi kapłańskiej, gdy żyłem w dużej wygodzie i dostatku. Fakt ten zaczął mnie niepokoić, a nawet przerażać. Na szczęście skończył się dla mnie taki styl życia. Nie boję się ubóstwa.
Bardzo dziękuję za niezwykle interesującą i pouczającą rozmowę. Przede wszystkim za głoszone w naszej parafii rekolekcje, a szczególnie świadczenie nam o Chrystusie nie tylko Słowem, ale przede wszystkim swoim życiem. Życzę Księdzu Rektorowi szczególnych łask potrzebnych w tej ważnej dla Kościoła posłudze i licznych powołań kapłańskich.
Rozmawiała Grażyna Kościelna
Startem w Wielki Post dla parafian w Skórczu była Środa Popielcowa, kiedy to rozpoczęły się nasze wielkopostne rekolekcje. Pochylając głowy i poddając je posypaniu popiołem wyraziliśmy swoją pokorę, pragnienie pokuty i nawrócenia oraz uznaliśmy, że nasza materialna doczesność przeminie. Bóg jest wieczny i szczęśliwą wieczność gwarantuje nam w Niebie.
W tym dniu mieliśmy okazję rozpocząć czterodniową wędrówkę duchową w celu zaprzyjaźnienia się z Jezusem, Aniołami i świętymi. Przewodnikiem w tej wędrówce w głąb naszych serc był rekolekcjonista ks. Piotr Lubecki, proboszcz z parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w Suchej na Pomorzu. Mieliśmy okazję wspomóc finansowo tamtejszą parafię, która ucierpiała w wyniku zeszłorocznej nawałnicy.
Rekolekcje zakończyły się w sobotni wieczór. Ich zwieńczeniem był koncert zespołu ewangelizacyjnego „Anioły Nadziei” z Bytowa. Pieśni, wykonane przez zakochanych w Bogu członków zespołu, w większości autorskie, prowadziły nas pod krzyż – źródło i miejsce największego wyrazu Bożej Miłości do człowieka. Podczas koncertu mieliśmy okazję zaprosić Boga do swoich serc, spotkać się tam z Nim, poczuć i doświadczyć Jego Miłości, uwielbiać Tę Miłość.
Panu Bogu naszemu dziękujemy:
- za każde serce w naszej parafii, które dzięki tym rekolekcjom weszło w głębszą więź z Jezusem;
-za każde serce, w którym zrodziło się pragnienie zbliżenia się do Jezusa, wejścia w zażyłość z Nim;
-za pokazanie nam taktyki upadłego anioła prowadzącego nas do zguby przez różnego rodzaju praktyki okultystyczne: m.in. wróżby, czary, horoskopy, zabobony, bioenergoterapię;
- za przywołanie prawdy, że upadły anioł cały czas przeszkadza nam w relacji z naszym Bogiem, ukazuje nam fałszywy Jego obraz, zło przedstawia jako dobro i czyni nas niewolnikami różnych nałogów, m.in. alkoholizmu;
- za przypomnienie nam o realnym istnieniu Chórów Anielskich, w tym naszych Aniołów Stróżów, które uczą nas, jak wpatrywać się w Boga i nigdy nie zagubić Jego Oblicza, jak doświadczać Jego Obecności i Miłości.
Księdzu Piotrowi dziękujemy,
-że pozwolił przepływać Bożemu Słowu przez swoje usta,
-że był dla nas świadectwem żywej relacji z Jezusem, Aniołami i świętymi w Niebie.
Życzymy księdzu Piotrowi, aby ta posługa głoszenia rekolekcji w naszej parafii zaowocowała szczególnym błogosławieństwem w apostolskim trudzie niesienia Boga każdemu człowiekowi.
Grażyna Kościelna
Dzień Dzielenia i Głoszenia Skórzeckiej Wspólnoty Ruchu Wiara i Światło
Dnia 11 lutego br. podczas Światowego Dnia Chorych w naszej parafii wspólnota „Szpaczki” przygotowała Dzień Dzielenia i Głoszenia. Wszystko odbywało się na Mszach św. o godzinie 9.00 oraz o 11.00. Na początku wyznaczone osoby przeczytała przygotowane na ten dzień Słowo Boże oraz zaśpiewały Psalm. Wszystko to odbyło się w towarzystwie osób niepełnosprawnych należących do wspólnoty. Po ogłoszeniach parafialnych koordynatorka skórzeckiej wspólnoty Małgosia opowiedziała jak powstała wspólnota, kto ją założył oraz kiedy. Oprócz tego Mama Krysia wraz ze swoim synem Krzysiem, który jest osobą niepełnosprawną zaprezentowała scenkę na temat „Jak powstał i co przedstawia Logo Wiary i Światło”. Krzysiu wcielił się w malarza tworzącego te logo a Mama Krysia wcieliła się w rolę lektora. Na końcu Mama Renia wygłosiła przepiękne świadectwo. Świadectwo gdzie opowiedziała w jaki sposób dowiedziała się o wspólnocie, kto ją zaprosił, o pierwszym spotkaniu z naszym kapelanem i jednocześnie księdzem proboszczem Darkiem Ryłko. Wyszło jej to niesamowicie. Na końcu Mszy o 9.00 nastąpiło namaszczenie chorych a po każdej Mszy świętej Skórzeckie Szpaczki „sprzedawały” zrobione przez członków Ruchu ciasteczka z których cały dochód zostanie przeznaczony na zorganizowanie wyjazdu delegacji do Libanu. Wszystkie paczuszki ciasteczek w ilości 103 sztuk bardzo szybko się rozeszły.
,,NA CAŁY GŁOS” W SKÓRCZU
Niedziela 21 stycznia br. była dla nas bardzo niezwykłym dniem z powodu odwiedzin Zespołu Ewangelizacyjnego ,,NA CAŁY GŁOS” wraz z ks. Zbigniewem Gełdonem. Zespół przedstawił nam wciągający i chwytający za serca koncert kolęd, który wprowadził nas w zamyślenie nad Narodzinami Zbawiciela Świata Jezusa Chrystusa i nad sensem i podejściem do świąt Bożego Narodzenia.
W codziennym życiu brakuje nam głębokiego przeżywania świąt. Często jesteśmy zabiegani nie mamy czasu dla Boga i dla naszych bliskich. Co się z nami stało? Czy już Zbawiciel przeszedł na drugi plan? Musimy sami sobie odpowiedzieć. Pan przyszedł do nas pomimo zamkniętych drzwi naszych serc by wlać w nie miłość i ukojenie. Mieć Jezusa za przyjaciela i przewodnika to niezwykły i bezcenny dar, którego nie możemy sobie niczym błahym przysłonić
Jezu Zbawicielu świata, który Przyszedłeś do nas w ubogiej stajence daj nam miłość, łagodność i pomóż nam w trudach dnia codziennego, uświęcaj nasze rodziny i daj nam siły do pełnienia Twej woli . AMEN
DAWID KIRAGA
Kawałek Tanzanii w Skórczu
W ubiegłą niedzielę gościliśmy w naszej parafii trzy dziewczęta; Monikę, Martynę i Edytę, które w ramach Wolontariatu Tanzania 2017 przez kilka tygodni pracowały na misjach w Tanzanii pomagając OO. Benedyktynom.
Dając świadectwo po Mszach św. opowiadały nam o swojej pracy i o tym jak odkryły w sobie powołanie misyjne. Trzeba przyznać, że trzeba mieć wiele odwagi i wielką wiarę, by zdecydować się na taki krok. Pracując przede wszystkim wśród afrykańskich sierot odkryły jak bardzo potrzebna jest czynna miłość bliźniego, która jest jednocześnie najlepszym świadectwem o Jezusie Chrystusie. Dzieliły się również swoim doświadczeniem jak ważne jest to by człowiek w swoim życiu, a zwłaszcza w związanych z nim trudnościach, starał się szukać umocnienia w Eucharystii.
Dziewczęta pokazały nam również wiele zdjęć ze swojej podróży, spotkały się z dziećmi i z parafialną wspólnotą Ruchu Wiara i Światło. Bardzo ważna była również wspólna modlitwa uwielbienia, którą dla nas poprowadziły.
Jesteśmy im bardzo wdzięczni za ten czas i mamy nadzieję, że to nie ostatnie nasze spotkanie z misjami.
JASEŁKA TEATRU MŁODEGO CHRZEŚCIJANINA
6 stycznia br. w Święto Objawienia Pańskiego Teatr Młodego Chrześcijanina pod wodzą pani Anny Schroeder przedstawił nam wszystkim Jasełka. W jasełkach zostały przywołane sytuacje wzięte z naszego życia codziennego tj. momenty kuszenia przez szatana, kłótnie z bliskimi. Jak zwykle nie zabrało scen z Aniołami, diabełkami, pojawiła się śmierć oraz św. Mikołaj. Tegoroczne jasełka mają nam uzmysłowić co się dzieje gdy słuchamy złego ducha, zamiast spokoju pojawiają się kłótnie i sprzeczki rodzinne. Dzisiaj w wielu rodzinach brakuje miłości, która jest ,,paliwem” do jej funkcjonowania. Powoli zanika wzajemne zrozumienie, zgoda , szacunek, a pojawia się przemoc i inne złe sytuacje.
Rodzinom brakuje czasu na wspólne zasiadanie do posiłku czy na rozmowy. Dlatego wszystkim naszym rodzinom potrzeba Boga, potrzeba wspólnej modlitwy by to co złe nie zniszczyło piękna rodzinnej jedności.
Błagajmy w modlitwach o opiekę Świętej rodziny by pomagała nam jednoczyć się a nie dzielić. Bo gdy rodziny upadną to upadnie cały świat.
DAWID KIRAGA
Dnia 06.01.2018 w kościele w Skórczu odbyły się jasełka, które przygotowaliśmy w ramach zajęć Teatru Młodego Chrześcijanina, prowadzonych przez panią Anię Schroeder. Próby do przedstawienia rozpoczęliśmy już dwa miesiące przed występem. Każdy z nas włożył mnóstwo pracy w przygotowanie się do roli. Mimo wielu przeciwności i niedogodności udało nam się i w tym roku wystawić Jasełka przed publicznością. Dla wielu z nas był to pierwszy publiczny występ, inni występowali już wiele razy, ale każdy dał z siebie wszystko. Bóg zapłać za uwagę i słowa uznania oraz do zobaczenia na przyszłorocznych jasełkach.
Daria Sowińska
Mali i młodzi przyjaciele z Prowincji Polski Północnej wspólnie powitali Nowy Rok 2018 w Kasparusie
Pomysł organizacji spotkania młodych przyjaciół północnych wspólnot Wiary i Światła zrodził się pod wpływem wrażeń z letniego obozu w Guardamar del Segura, w którym uczestniczyły osoby z czterech północnych wspólnot: Piastowskie Pucie z Bydgoszczy, Promienni Apostołowie ze Szczecina, Oliwki z Gdańska i Szpaczki ze Skórcza. Letnie spotkanie w Hiszpanii było dla nas niezwykłym przeżyciem międzynarodowej wspólnoty, podczas którego nawiązaliśmy wiele nowych przyjaźni, przekonując się, że ludzie z całego świata posługują się tym samym językiem miłości.
Dzieląc się naszymi odczuciami po wyjeździe podczas zgromadzenia prowincji w Pelplinie na przełomie września i października 2017r. potwierdziliśmy, że chcemy aby młodzi przyjaciele z naszego regionu mieli własną szansę na tworzenie więzów wspólnoty w prowincji, wymianę doświadczeń i przyjaźń. W związku z tym wraz z kapelanem Prowincji ks. Dariuszem Ryłko zadecydowano zorganizować spotkanie sylwestrowe młodych i małych przyjaciół w Kasparusie w dniach 30.12.2017 - 01.01.2018r.
Kasparus to malownicza miejscowość położona w Borach Tucholskich, w której znajduje się niewielki, drewniany kościół Św. Józefa i plebania z miejscami noclegowymi. To tam rozegrało się nasze spotkanie i zabawa sylwestrowa, w których uczestniczyli członkowie trzech północnych wspólnot. Był to czas integracji, modlitwy, radości, świętowania. Uczestniczyliśmy we mszach świętych, oraz w adoracji Najświętszego Sakramentu. Przypomnieliśmy sobie treści dokumentów Wiary i Światła, które omawialiśmy, wspólnie interpretowaliśmy. Dzieliliśmy czas na przygotowywaniu i spożywaniu posiłków. A kiedy nadeszła odpowiednia pora, śpiewem, tańcem i fajerwerkami przywitaliśmy Nowy Rok!
Te dni zleciały bardzo szybko, dlatego, aby nie czekać kolejnego roku na następne spotkanie, zamierzamy przyjechać tu wiosną.
Szpaczek
Parafia w Kasparusie
Duchowe akumulatory
Ośrodek w Kasparusie
Warto odwiedzić
Imieniny obchodzą
Jutro: Ilony Klary